Ίσως το μεγαλύτερο κείμενο που γράφτηκε ποτέ για την ουρολοίμωξη

Προσφάτως (ε καλά, έχουν περάσει αρκετοί μήνες) βίωσα για πρώτη φορά την μαγεία της ουρολοίμωξης. Ξύπνησα ένα πρωί με ένα έντονο οίδημα στην κοιλιακή χώρα και ένιωσα έναν δυνατό καύσο κατά τη διάρκεια της ούρησης. Αυτούς τους όρους θα χρησιμοποιούσε ένας γιατρός. Γιατί εγώ ένιωσα κάπως έτσι:

«Ξύπνησα ένα πρωί και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Η κοιλιά μου ήταν τόσο πρησμένη που καθώς περπατούσα, ένιωθα ότι πρώτα πήγαινε αυτή και μετά εγώ. Είχα και έναν απροσδιόριστο πόνο, εκεί χαμηλά, έναν πόνο που δεν ήξερα πώς μπορούσα να ανακουφίσω. Ο εφιάλτης όμως ήρθε μόλις παλουκώθηκα στην λεκάνη της τουαλέτας. Οι πρώτες σταγόνες της πρωινής μου εκείνης ενούρησης ξεχύθηκαν ανακουφιστικά – όπως πάντα άλλωστε, όμως αυτές που ακολούθησαν με γάμησαν στην κυριολεξία. Κάθε σταγόνα και μια μαχαιριά στην κύστη μου. Κατέληξα διπλωμένη στα δύο σαν γκόμενα που μόλις μαχαίρωσε ο Τζακ ο Εντεροβγάλτης. Το καλύτερο το άφησα για το τέλος: αισθανόμουν ότι η κλειτορίδα μου θα έφευγε από τη θέση της και θα έπεφτε –πλατς!- στο νερό»

Θυμήθηκα τότε τις περισσότερες φίλες μου που κάθε τρεις και λίγο γκρίνιαζαν για την ουρολοίμωξη. Και λέω, «Αυτό ήταν… Μπήκα και εγώ στο κλαμπ». Φόρεσα γρήγορα ότι πιο φαρδύ είχα στην γκαρνταρόμπα μου (ήμουν τόσο πρησμένη που οτιδήποτε άλλο θα με έκανε να αισθάνομαι σαν παραγεμισμένη γαλοπούλα που το ρύζι κοντεύει να της εκτοξευτεί από τον κώλο), μάζεψα κλειδιά, κινητά και λεφτά, όρμησα στο αυτοκίνητο και έβαλα μπρος για το κοντινότερο νοσοκομείο, στο οποίο έκανε την ειδικότητά της η φίλη μου, η Κατερίνα.

Εκεί με υποδέχτηκε ο γιατρός Κ., ο οποίος με είχε γνωρίσει μέσω της Κάθριν πριν κανένα χρόνο και έκτοτε την έπρηζε να βγούμε μια μέρα όλοι μαζί, μπας και του κάτσει κανά κονέ (μαζί μου). Μόνο κόκκινο χαλί δεν έστρωσε, όταν με είδε. Καθώς έμπαινα στο δωμάτιο, όπου θα με εξέταζε, παρατήρησα τρεις νεαρούς φοιτητές πλάι στο κρεβάτι. Όχι μόνο θα άπλωνε τις χερούκλες του ο δόκτωρ Κ.πάνω μου, αλλά θα είχα και άλλα τρία ζευγάρια αντρικά μάτια να με κοιτάνε. Σαν χάνοι με κοιτούσαν. Ήθελα να πεθάνω.

Ο παθολόγος Κ. ξεκίνησε κάνοντας ένα πετυχημένο –εδώ γελάμε- σχόλιο για το τζιν μου, το οποίο ήταν επίτηδες, με τέχνη, σκισμένο στα γόνατα.

«Έπεσες και χτύπησες; Χαρ χαρ χαρ!»

«Δεν έχετε ιδέα από μόδα…», του απάντησα κάνοντας μια γκριμάτσα πόνου για να του δώσω να καταλάβει ότι μόνο όρεξη για αστειάκια δεν είχα.

«Λοιπόν, για ποιο λόγο ήρθες εδώ;»

«Πονάω»

«Πού;»

«Εδώ χαμηλά»

«Έχουμε ιστορικό ουρολοιμώξεων;»

«Όχι»

«Χμμμ…»

«…»

«Ναι. Έλα ξάπλωσε να δούμε τι γίνεται»

Ξάπλωσα ανάσκελα, ξεκούμπωσα το παντελόνι και κατέβασα το φερμουάρ. Δεν του έφτανε, όμως, τόσο του γιατρού. Κατέβασε το παντελόνι μου σχεδόν μέχρι τα γόνατα, βγάζοντας έτσι φόρα παρτίδα το φουξ στρινγκ μου με τον Snoopy. Μου φάνηκε ότι είδα τον έναν φοιτητή να χαμογελάει παιχνιδιάρικα στην θέα του Snoopy. Να ήταν και κανένας κούκλος, πήγαινε και ερχόταν. Αυτός ήταν φοιτητής Ιατρικής με τα όλα του. Με τα σπυριά του, τα γυαλιά του και τα λιγδωμένα μαλλιά του.

Για να μην τα πολυλογώ, ο Κ. άρχισε να με πατάει μια από εδώ, μια από εκεί. Δεν σας έχω πει ποτέ, τι πρόβλημα έχω με το να μου πασπατεύουν την κοιλιά. Από μικρή, μου έχει καρφωθεί ότι αν κάποιος με πιέσει άγαρμπα την κοιλιά, θα ανοίξει ο ομφαλός μου και θα αρχίσουν να ξεχύνονται ζουμιά. Αν θέλεις ποτέ να σου κάνω καμιά χάρη, πλησίασε απειλητικά τον δείκτη του ενός χεριού σου προς τον αφαλό μου. Θα κάνω ότι μου πεις…

«Εδώ πονάς;»

«Πονάω»

«Πονάς πολύ;»

«Εξαρτάται πώς το θεωρείς το πολύ…»

«Εδώ;»

«Πονάω και εδώ»

«Πονάς πιο πολύ εδώ από ότι εδώ;», πατ, πουτ, πατούσε, πατούσε, πατούσε.

Απάντηση δεν μπορούσα να δώσω, καθώς έτσι όπως με ζουλούσε μια εδώ και μια εκεί, κατέληξα να πονάω ολούθε.

«Όταν κατουράς, τσούζει;»

«Αμ δεν τσούζει;», αναστέναξα και άκουσα –καθαρά αυτή τη φορά- το χαχανητό του φλώρου φοιτητή, «Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;»

«Όχι, με συγχωρείτε!», κοκκίνισε εκείνος. Ο φοιτητής δεξιά του, σαφώς ομορφότερος, επέμενε να κοιτάει τον Snoopy μου.

«Λοιπόν, ανέβασε το παντελόνι σου και  σήκωσε την μπλούζα σου να σε ακροαστώ»

Εκεί το πράγμα χειροτέρεψε. Διότι μπορεί κάτω να φορούσα φουξ Snoopy, πάνω, όμως, φορούσα μαύρο δαντελωτό wonderbra από εκείνα που σε μετατρέπουν από Keira Knightly σε Pamela Anderson. «Μωρή μες στον πόνο σου wonderbra φόρεσες και πήγες στο νοσοκομείο;», θα με ρωτήσετε. Πρώτον, πού να φανταστώ ότι για έναν πόνο του μουνιού θα έπρεπε να ακούσουν και την καρδιά και τους πνεύμονές μου. Δεύτερον, ακριβώς επειδή έβλεπα την κοιλιά μου να έχει γίνει οβελιξ-ικιά, είπα να ενισχύσω λίγο και το βυζί να φαίνομαι πιο συμμετρική. Σταυρώστε με, σταυρώστε με, στα χέρια σας σηκώστε με, που έλεγε και η υποψήφια Έφη Σαρρή.

Μετά από τρία λεπτά «Ανάπνεε κανονικά», «Πάρε μια βαθιά εισπνοή», «Εκπνοή τώρα», «Ηρέμησε», «Βήξε», «Μπήξε», με τον μισό μου κώλο να βγαίνει έξω από τον παντελόνι, καθώς έσκυβα μπροστά για να με ακροαστεί και τα βυζιά μου να κοντεύουν να ξεχυθούν από το μαγικό σουτιέν, ο Κ. μου ζήτησε να ντυθώ. Αμήν!

«Ουρολοίμωξη είναι μάλλον!»

«Μάλλον;», τόση ώρα για ένα μάλλον;;;

«Πρέπει να κάνεις μια γενική ούρων»

«Χριστέ μου!»

«Έλα μην κάνεις έτσι. Ορίστε», υπέγραψε ένα χαρτί, «πάρε αυτό και πάνε στο υπόγειο, στις σκάλες στρίψε δεξιά, μετά τον διάδρομο αριστερά και έφτασες»

 

Με βαριά καρδιά σύρθηκα μέχρι το μέρος που μου είπε. Γινόταν πανικός Κυρίου. Τσιγγάνοι, τσιγγάνες, τσιγγανόπουλα. Παππούδες, γιαγιάδες, μωρά να κλαίνε, μωρά να τρέχουν και στη μέση εγώ, η φουσκωμένη, πονεμένη, ξανθιά Αλίκη να στέκομαι σαν παρείσακτη. Όλοι με κοιτούσαν. Χώθηκα σε μια γωνιά περιμένοντας καρτερικά τη σειρά μου.

Η γιατρός που ανέλαβε την περίπτωσή μου, με κοίταξε από την αρχή με μισό μάτι. Ήταν μια χοντρή, 40άρα, με ιδρωμένο μέτωπο και εκατομμύρια μαύρους πόρους σε μύτη και μάγουλα.

«Είσαι καθαρή;»

«Ε;»

«Έχεις πλυθεί;»

«Τι εννοείτε;»

«Είσαι καθαρή εκεί κάτω;», έδειξε με νόημα την… ευαίσθητη περιοχή μου.

«Α… ναι», όχι που θα με έλεγε και βρωμιάρα! Ποια; Αυτή! Η Μις Ιδρώτας!

«Μετά το πλύσιμο, κατούρησες;»

«Ναι»

«Άρα δεν είσαι καθαρή!»

Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Τι στο διάολο ήθελε από τη ζωή μου;

«Δεν είσαι καθαρή και αν δεν είσαι καθαρή, τα αποτελέσματα θα βγουν αλλοιωμένα»

«Ναι, επειδή πονάω και ειλικρινά δεν μπορώ να στέκομαι όρθια τόση ώρα, τι μπορεί να γίνει;»

Μου έδωσε ένα απολυμαντικό και λίγο χαρτί και με έστειλε σε μία τουαλέτα.

«Προσπάθησε να πλυθείς όσο πιο καλά μπορείς. Στεγνώσου καλά και μετά κατούρα εδώ»

Μου έδωσε το γνωστό πλαστικό κυπελλάκι και εξαφανίστηκε. Έριξα μια ματιά γύρω μου. Πάπιες, σφουγγαρίστρες και ένα νιπτηράκι τόσο δα. Για πτυελοδοχείο καλό ήταν. Για νιπτήρας όχι. Το μέρος μου προκάλεσε αναγούλα. Για να μου φτιάξει η διάθεση, φαντασιώθηκα ένα σούπερ γαμήσι στα όρθια στον νιπτήρα με έναν θεό γιατρό, όμως πονούσα τόσο πολύ που σκέφτηκα ότι αν με γαμούσε κανείς σε αυτή την κατάσταση, κυριολεκτικά θα έφευγα με το μουνί στο χέρι.

Έβγαλα το τζιν μου και το πέρασα σαν κασκόλ γύρω από το λαιμό μου. Μην γελάτε, δεν είχα πού να το βάλω. Όλα έζεχναν από βρώμα. Κράτησα στα δόντια μου το στρινγκ μου, ανέβασα το ένα πόδι στο νιπτήρα και άνοιξα την βρύση. Ισορροπώντας σαν πρίμα μπαλαρίνα, έβαλα λίγο σαπούνι και λίγο νερό στο έρμο, πονεμένο γατάκι μου και έκανα αφρό. Εύκολα ως εδώ. Πώς ξεπλένομαι; Άρχισα να μεταφέρω με την μία παλάμη νερό προς τα κει, με μέτρια επιτυχία, αφού κατά την μεταφορά το μισό έπεφτε στο πάτωμα. Με τα πολλά, κακήν κακώς, κάτι κατάφερα.

Και μετά έφτασε η ώρα για το κεσεδάκι. Από μικρή είχα πρόβλημα με το να κατουράω μέσα σε κύπελλο. Φοβόμουν ότι δεν θα κατάφερνα να κεντράρω και θα κατουρούσα τα πάντα. Θυμάμαι τη μάνα μου να στρώνει εφημερίδες στο πάτωμα, να ακουμπάει το δοχειάκι πάνω τους και να μου λέει «Και τώρα, Αλίκη, κάτσε από πάνω μέχρι να σου ‘ρθουν». Και εγώ στεκόμουν το καημένο και προσπαθούσα, προσπαθούσα, στάλα δεν έβγαινε. Μετά από κανένα μισάωρο, με τις απειλές της μάνας μου ότι θα μου έβαζαν καθετήρα και εμένα να κάνω «Τσισσσσσσσσσσσσσσσσσσς» για να καλέσω τα ούρα μου να εξέλθουν, κάτι γινόταν.

Εκείνη τη δύσκολη ώρα, κλεισμένη μέσα στην τουαλέτα της συμφοράς, δεν είχα την πολυτέλεια για παιδιάστικα καμώματα. Έκανα την καρδιά μου πέτρα, αυτοσυγκεντρώθηκα και… κατούρησα. Και την ώρα που για μια ακόμα φορά διπλωνόμουν στα δύο από πόνο, τι γίνεται; Όχι, πείτε μου, τι γίνεται!

Ανοίγει ΔΙΑΠΛΑΤΑ η πόρτα και βλέπω την χοντρή μικροβιολόγο.

«Αμάν βρε κοπέλα μου, τι κάνεις τόση ώρα;»

Πίσω της στέκονταν ο φλώρος φοιτητής και δυο τρεις ασθενείς. Άντρες. Που με κοιτούσαν. Γυμνή από τη μέση και κάτω. Με το τζιν στο λαιμό. Το στρινγκ στο στόμα. Και ένα δοχείο με ούρα. Τα δικά μου ούρα. Στο χέρι.

Και τότε έρχεται αυτός. Ένας υπέροχος γιατρός. Με μαύρα μαλλιά. Έρχεται και την αρπάζει από το μπράτσο. Και της φωνάζει, «Καλά, ηλίθια είσαι; Πώς ανοίγεις έτσι την πόρτα!» και κοιτώντας με με συμπόνια (στα μάτια, σας πληροφορώ) κλείνει την πόρτα.

 

Ντύνομαι.

Δίνω το δοχείο μου στην μαλάκω. (δεν λέει συγνώμη)

Κάθομαι έξω και περιμένω.

Η μαλάκω έρχεται. (πάλι δεν λέει συγνώμη)

Μου λέει, «Τίγκα στα πυοσφαίρια τα ούρα σου» (καμία ελπίδα για συγνώμη)

Της λέω, «Μγκρφ…»

Αρπάζω τα χαρτιά που κρατούσε.

Κοιτάω δεξιά αριστερά, μήπως τον ξαναδώ, τον θεό (τζίφος).

Τρέχω στον παθολόγο Κ. με τα αποτελέσματα της εξέτασής μου ανά χείρας.

Τα βλέπει.

«Ουρολοίμωξη», μου δηλώνει.

«Θα πάρεις αντιβίωση», συνεχίζει.

«Και συγκεκριμένα αυτή», μου δίνει την συνταγή και ολοκληρώνει.

Παραδόξως δεν μου ανέφερε το περιστατικό της τουαλέτας, αν και είμαι σίγουρη ότι το πυοφόρο φλωράκι της Ιατρικής θα του τα είχε πει με το νι και με το σίγμα. Τον ευχαρίστησα και κατευθύνθηκα προς την πόρτα, την σωτηρία μου.

«Ε, Αλίκη… Και πού είσαι; Το… ξέρεις εσύ (κλείσιμο ματιού), κομμένο!»

«Ξέρω, ξέρω…»

«Μερικές μερούλες είναι, δεν νομίζω να μην αντέξεις!», φώναξε, καθώς του έκλεινα την πόρτα στα μούτρα.

 

…………………………………………………………………………………………………………………………

 

Η θεραπεία απέτυχε, γιατί έκοψα τα αντιβιοτικά τρεις μέρες νωρίτερα, έπινα αλκοόλ καθ’ όλη τη διάρκεια της αγωγής και φυσικά δεν κρατήθηκα και έκανα σεξ. Με ποιον;

Με τον θεό γιατρό (!) που κίνησε γη και ουρανό για να με βρει. Το ότι με έσωσε εκείνο το πρωί, με κολάκευε ιδιαίτερα. Το ότι έψαξε και με βρήκε, με έφτασε στα ουράνια. Το ότι ήταν κούκλος, ε εντάξει, ήταν η αρχή όλων.

Μετά το σεξ, όμως, εξαφανίστηκα. Γιατί;

Πώς να έπαιρνα στα σοβαρά έναν άντρα, που αν και «επιστήμονας άνθρωπος», που λέει και η μάνα μου, καταπάτησε το ιατρικό απόρρητο, ψαχουλεύοντας τα χαρτιά συναδέλφου του για να με βρει, αλλά και με γάμησε παρ’ ότι ήξερε ότι είχα ουρολοίμωξη; Είπαμε, δεν είμαι δύσκολη, αλλά όλα και όλα… Πάνω από όλα είμαι κιουρία και το ίδιο επιθυμώ για τον σύντροφό μου. Να είναι κύριος (και ουχί κιουρία).

.

.

.

 

Νταξ… Μαλακίες λέω. Ο τύπος ήταν απελπιστικά ξενέρωτος (ναι και στο σεξ. Με έπιανε λες και με εξέταζε για σκωληκοειδίτιδα). Αλλά αυτό μην το πείτε παραέξω, γιατί σε όλους τους φίλους μου που με μούντζωναν, όταν τους είπα ότι δεν συνεχίζω, ανέφερα τα παραπάνω ως δικαιολογία. Και όλοι μου είπαν «μπράβο» για την στάση μου. Ενώ αν τους έλεγα ότι δεν μου άρεσε το κοκό, τι θα μου έλεγαν; «Αμάν, μωρέ Αλίκη, με τίποτα δεν είσαι ευχαριστημένη». Και ποιος άκουγε το κήρυγμα τους μετά…

9 Σχόλια

Comments RSS TrackBack Identifier URI