;)

Ξεκίνησα να γράφω τις ιστορίες της Αλίκης σε κάποια φάση της ζωής μου που απλά βαριόμουν. Το Αλικάκι είχε μπει στη ζωή μου λίγο νωρίτερα, καθώς έψαχνα αφορμή να ξεκινήσω να γράφω ένα βιβλίο -κάτι που παραμένει ακόμα ένα από τα όνειρά μου. 

Μια νύχτα μου ήρθε ο τίτλος… Η Αλίκη στη χώρα των… Όχι θαυμάτων, μα καθαρμάτων!

Και έτσι γεννήθηκε το κορίτσι… Αν οι ιστορίες είναι αληθινές ή όχι, δεν θα το αποκαλύψω, μου φτάνει απλά που υπήρξαν πολλοί που αναγνώρισαν τον εαυτό τους είτε στην Αλίκη, είτε στα καθάρματα, είτε στην Μπία, είτε στους δευτερεύοντες χαρακτήρες…

Όσο έγραφα στο http://www.yupi.gr, ήμουν happy. Όταν με φώναξαν να τα πούμε από κοντά, απογοητεύτηκα… Για αυτούς ήμουν μόνο η Αλίκη και όχι η Aurora. Ήμουν αυτή που έγραφε ανετότατα για σεξουαλικά και εκεί ήθελαν να μείνω. Η Aurora, όμως, είχε και άλλα να πει…

Κλείνω αυτό το blog. Στον ένα χρόνο και κάτι που γράφω ως Αλίκη, μετάνιωσα για ένα πράγμα: για όλους τους ανθρώπους που ήρθαν σε εμένα είτε μέσω msn, είτε μέσω facebook, είτε μέσω blog και απευθύνθηκαν σε εμένα ως «η Αλίκη¨.

Τα όσα σας είπα, δεν ήταν μαλακίες. Ήταν πράγματα της Aurora. Και επειδή η Aurora προχωρά μπροστά, η Αλίκη κάπου εδώ πρέπει να τελειώνει..,

Take care, guys and girls. Θα μου λείψετε. 

The μικροτσούτσουνος effect (μέρος δεύτερο)

Νέο αγοράκι τσαχπίνικο, τρία χρόνια μικρότερό μου, με είδε κάπου κάποτε και έπαθε έρωτα κεραυνοβόλο. Κοιμόταν και ξυπνούσε και η μόνη του σκέψη ήμουν εγώ. Τι που το ξέρω εγώ; Δεν διάβαζα την σκέψη του άλλου, διάβαζα, όμως, τα μηνύματα με τα οποία με βομβάρδιζε 24/7. Ξάδερφος φίλης μου, στην αρχή το πήρα για πλάκα –με την έγκρισή της, βεβαίως- στην συνέχεια είπα, «Why not?».

Όμορφος ήταν, καλό παιδί –εγγυημένα- ήταν, ενδιαφέρον τυπάκι επίσης ήταν. Why not, λοιπόν… Και έτσι άρχισα να ανταποκρίνομαι στο ερωτικό του κάλεσμα.

Μια βδομάδα τον άφηνα να με φλερτάρει, δίνοντάς του σημάδια «Go on!» και ξαφνικά ένα βράδυ, καθώς περπατούσαμε για ένα μπαράκι, κοντοστάθηκα, σταμάτησε και αυτός δίπλα μου, περίμενα να φύγει η υπόλοιπη παρέα αρκετά μπροστά –μην γίνω και ρεζίλι από την αντίδρασή «Ουουου τεκνατζού!» τους και του έσκασα ένα φιλί στα χείλη. Παίρνω όρκο ότι τα πόδια του έτρεμαν ωσάν το χρυσόψαρο έξω από την γυάλα. Ήταν πολύ χαριτωμένος. Πραγματικά πολύ.

The μικροτσούτσουνος effect (μέρος πρώτο)

O πρώτος άντρας που με πήδηξε ήταν μικροτσούτσουνος. Ήταν συνομήλικός μου (συνεπώς είχε ελπίδες να του μεγαλώσει ένα εκατοστό ακόμα μέχρι το τέλος της εφηβείας), πολύ πολύ όμορφος και σχετικά άπειρος. Αντιγράφω επακριβώς από παλιότερο μου ποστ:

Σκέψεις και μικροτσουτσουνισμός…

Λοιπόν, το πρώην σπίτι μου, το yupi.gr έπαθε έναν ντουβρουτζά με αποτέλεσμα να χαθούν blogs, posts κτλ. Μεταφέροντας εδώ το blog μου, το πρώτο μου μέλημα ήταν να βάλω τα posts μου σε μια άλφα σειρά. Πούτσες μπλε: τα μετέφερα πιο μπερδεμένα από ποτέ. Και ερωτώ: να αφήσω τα παλιά στην μοίρα τους και το ριζικό τους, ή να συνεχίσω την μετακόμιση;

Επίσης, μέρες τώρα με ταλαιπωρεί μια δεύτερη σκέψη: να ασχοληθώ με το μεγάλο κεφάλαιο του μικροτσουτσουνισμού; Ή θα με μισήσει ένα σεβαστό ποσοστό του αντρικού blogικού κοινού και δεν θα ξαναδιαβάσει ποτέ τις μαλακίες που γράφω; Άτιμη ματαιοδοξία, φιμώνεις την ελευθερία λόγου και σκέψης μου.

Δεν χρειάζεται να μου απαντήσετε. Είναι κάτι σαν post-it στον εαυτό μου. 

Νηστεύεις από μουνί;

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Η μέρα που θέλοντας και μη σε παρασέρνει. Τρώω κρέας, δεν νηστεύω. Και πηδιέμαι άμα λάχει. Αλλού με επηρεάζει: σκέφτομαι λίγο παραπάνω.

Σκόρπιες σκέψεις (Volume 1)

Κατόπιν εορτής, πολλά τραγούδια λέγονται. Έτσι δεν είναι;

Άμα ο δάσκαλος που βγάζει τεράστια και σπασαρχίδικα κηρύγματα κατά του καπνίσματος, καπνίζει κρυφά στις τουαλέτες, αποδεικνύεται μαλάκας, έτσι δεν είναι; Άμα η διαιτολόγος που σε βάζει σε εξουθενωτικά προγράμματα νηστείας και γενικής αφαγίας, είναι χοντρή, δεν την πιστεύεις ντιπ για ντιπ, έτσι δεν είναι;

Πού θέλω να καταλήξω… Μια ζωή κήρυττα το εξής: άμα η σχέση δεν είναι ομαλή και αβίαστη από την αρχή, δεν θα σε βγάλει πουθενά…. Θα σε βγάλει ίσως κάπου, μα αυτό το κάπου είναι ένα μέρος τίγκα στους καβγάδες, τα απωθημένα και τις παρεξηγήσεις.

Του μουνιού της το χαβά

Όταν γεννήθηκα ήμουν φαλακρό. Δεν είχα δείγμα τρίχας πάνω μου. Έμοιαζα με πλάσμα εξωγήινο. Η μάνα μου που πάντα είχε μαλλί πυκνό σαν … (σαν τι; Δεν τα πάω καλά με τις παρομοιώσεις, γαμώτο) με κοιτούσε και αδυνατούσε να πιστέψει ότι αυτό το πλάσμα βγήκε από την δικιά της μήτρα. Έβλεπε και τον μπαμπά μου με την γενειάδα του και το δασύτριχο του στήθος και έκανε με το μυαλό της σκέψεις διάφορες, τι ότι είχα γεννηθεί με κάποια γενετική ανωμαλία, τι ότι θα ήμουν από γεννησιμιού μου σπανή….

Με τον καιρό τρίχες έβγαλα. Μα ήταν τρίχες τόσο ξανθές που άγγιζαν τα όρια του άσπρου. Φανταστείτε ότι έτσι όπως έπαιζα στην θάλασσα με τα κουβαδάκια μου και με ένα μπρατσάκι περασμένο σε κάθε χέρι, Έλληνες με βγάζανε φωτογραφία να ‘χουν να δείχνουν το χαριτωμένο το γερμανάκι που είχε έρθει για διακοπές στα λημέρια τους.

Δεν είναι το θέμα μας αυτό, όμως.

Περί ομορφιάς…

“Δεν τον θέλω”

“Θα τον πάρεις”

“Αλλα λόγια λέτε ρε παιδιά”

 

Έτσι είναι το στόρι της ζωής μου. Αγόρια σαν τα κρύα τα νερά με κυνηγάνε. Όμορφοι, με τα πτυχία τους, την ζωή τους, τα αστεία τους. Μόνο που για εμένα, όταν ανοίγουν τα στόματά τους, από μέσα ξεπηδούν βατράχια. Κουάξ κουάξ.

 

Έτσι είναι και αυτός. Ο τωρινός. Dream boy για τις πολλές, ένα χασμουρητό δίχως όρια για εμένα.

 

Τι σκατά είναι αυτή η ομορφιά που όλοι ποθούν; Δεν ξέρω για τους άλλους/ για τους όλους. Για εμένα, όμορφος είναι αυτός που όταν με γαμάει, αναρωτιέμαι, «Πού σκατά ήσουν εσύ τόσο καιρό;».  

Ένας χρόνος Αλίκη!

Λεπτομέρειες στο παλιό μας σπίτι! Εδώ!

Ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου (θα μπορούσαν να) εστί (Παρτ ουάν)

 

Ένα απόγευμα στο φροντιστήριο, η Λένα μου πάσαρε ένα χαρτάκι.

“Αλίκη, θέλω βοήθεια. Στο διάλειμμα τα λέμε έξω στο περίπτερο”

Της έκανα ένα καταφατικό νόημα και περίμενα καρτερικά τα 40 εναπομείναντα λεπτά των Λατινικών να περάσουν.

Έκανε τσουχτερό κρύο εκείνη την μέρα. Έκρυβα την μύτη και το στόμα μου στο κασκόλ και χάζευα τα εξώφυλλα των περιοδικών, περιμένοντας την Λένα να αξιωθεί να έρθει στο περίπτερο.

“Σόρρυ, αλλά ο Μπάκαλος μου τα έπρηζε. Λέει ότι αν συνεχίσω να χαζεύω, δεν πρόκειται να πιάσω ούτε την βάση”

“Η αλήθεια είναι ότι το έχεις ξεφτιλίσει το θέμα. Πού τρέχει το μυαλό σου συνέχεια;”

“Αλίκη, είμαι ερωτευμένη!”

“Έλα ρε! Ποιος είναι ο τυχερός;”

“Δεν τον ξέρεις… Και τι τυχερός; Ούτε ξέρει ότι τον γουστάρω!”

“Για πες…”

“Τον λένε Σάββα, είναι 19 και κούκλος! Είναι ο αδερφός της φίλης μου της Κικής που σου έλεγα… Θυμάσαι;”

“Ναι…”, όχι ότι θυμόμουν βέβαια, αλλά δεν είχαμε και πολύ χρόνο στην διάθεσή μας για περαιτέρω εξηγήσεις.

“Αυτός; Δείχνει να ενδιαφέρεται;”

“Όχι… Αλλά από την άλλη… Αν δεν μάθει ότι τον θέλω, πώς θα εκδηλωθεί;”

Σε εκείνη την φάση, θέλησα να της εξηγήσω ότι ο έρωτας δεν είναι σώνει και ντε δίνω – παίρνω, σαν να λέμε, “Α! Αυτή με γουστάρει! Ας την γουστάρω και εγώ!”, αλλά είπαμε, χρόνος μηδέν, σε λίγο το διάλειμμα θα τελείωνε και ο Μπάκαλος θα έβγαινε με κανά δίκανο να μας περιμαζέψει.

“Θέλω να με βοηθήσεις! Αύριο πριν το μάθημα, πάμε για καφέ. Έχω σχέδιο!”

 

Το σχέδιο της Λένας ήταν το εξής: επειδή η ίδια ντρεπόταν να εκδηλωθεί στον Σάββα, θα τον έπαιρνα εγώ τηλέφωνο να του πουλήσω έρωτα και όταν –εν τέλει- θα βρισκόμασταν, θα του αποκάλυπτα την πάσα αλήθεια.

“Τι μαλακίες λες, ρε Λένα;” Πραγματικά το σχέδιό της μου φαινόταν το λιγότερο παιδιάστικο και χαζό.

“Έλα ρε Αλίκη, έλα, έλα, έλα, εσύ είσαι καλή σε αυτά!! Εγώ είμαι κότα!”

“Τι πα να πει, ρε παιδί μου, να τον πάρω και να του πουλήσω έρωτα; Και μετά τι θα πω; “Α! Πλάκα σου έκανα! Η Λένα είναι αυτή που σε γουστάρει, σόρρυ και για το μπέρδεμα;” Δεν πρόκειται να βγάλει πουθενά αυτό”

“ΈΛΑ ΡΕ ΑΛΙΚΗΗΗΗΗΗΗΗ”

 

“Έλα ρε Αλίκη”, “Έλα βρε Αλικάκι”, “Αλίκη μου, please, please, please, ρε!”, ήρθα και λύγισα. Ας πήγαινε και το παλιάμπελο. Και ένα ωραίο Σάββατο πρωί, τον πήρα τηλέφωνο.

Η φωνή του ήταν μπάσα και σέξι και θα ταίριαζε περισσότερο σε έναν άντρα άνω των τριάντα.

«Γεια σου Σάββα!»

«Γεια, ποιος είναι;»

«Ποια είναι, θέλεις να πεις…»

«Έστω», γελάκι, «ποια είσαι;»